𝗘𝗿 𝗶𝘀 𝗮𝗹𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗱𝗮𝘁 𝗮𝗮𝗻𝗴𝗲𝗸𝗲𝗸𝗲𝗻 𝘄𝗶𝗹𝘁 𝘄𝗼𝗿𝗱𝗲𝗻.

Misschien herken je het wel dat je om de zoveel tijd in een situatie terecht komt, waarvan je denkt “nee hé niet weer!”

Zo’n situatie die je maar lastig vindt en eigenlijk het liefst uit de weg zou willen gaan.

𝗜 𝗳𝗲𝗲𝗹 𝘆𝗼𝘂.

Ik heb laatst op mijn nieuwe werk zo’n situatie gehad.

Naast mijn bedrijf werk ik nog twee dagen als telefoniste bij een dierenziekenhuis. Superleuk trouwens en ik heb het er juist heel erg naar mijn zin.

En toen kwam wat ik noem mijn les zich snel aandienen. Een dominante collega, die mij op een niet fijne manier aanspreekt.

𝗗𝗮𝘁 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗸𝗲𝗻 ik 𝘃𝗮𝗻 𝗲𝗲𝗿𝗱𝗲𝗿.

Het voelt als dichtslaan, als bevriezen.

De gedachten van waarom doe je zo tegen mij maken rondjes in mijn hoofd.

Ik kan heel goed relativeren nu. Ik kan zien wat er gebeurt. Er wordt oud zeer getriggerd. Dit is al eerder gebeurd. En het gaat om…

· Mij uiten.

· Om niet over mij heen te laten lopen.

· Om te zeggen wat ik vanbinnen voel.

· Niet goed genoeg zijn.

Het kost mij moeite. Ik bewaar namelijk liever de goede vrede. 𝗠𝗶𝘀𝘀𝗰𝗵𝗶𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗿𝗸𝗲𝗻 𝗷𝗶𝗷 𝗱𝗮𝘁 𝗼𝗼𝗸 𝘄𝗲𝗹?

Als het maar rustig blijft. Alsjeblieft geen ruzie en energieën die niet fijn voelen.

Maar hoe is het dan in jou? Nou in mij is het heel druk, ik voel angst en ik voel tegelijkertijd ook dat ik dit stuk mag aankijken. Ik weet dat dit één van de lessen zijn die anders terug blijven komen.

Dit heb ik duidelijk te leren. Het is niet makkelijk.

Ik doe het. Ik MOET dit doen! Ik laat haar weten wat ik ervaar. Ik laat weten dat ik niet zo behandelt wil worden.

De emoties komen boven, even gaat door me heen dat ik die niet wil laten zien.

Want ik gun haar niet mijn tranen.

En ik weet ook dat de tranen niet alleen van nu zijn. De tranen zijn van eerdere gebeurtenissen. Een paar jaar geleden toen ik elke dag met buikpijn naar het werk ging, omdat daar een dominante collega was die telkens over mij heen bleef lopen.

Trots en opgelucht voel ik me dat ik het aan ben gegaan. Ik ben niet langer degene die blijft zitten met een collega die onaardig doet.

En wat denk je? Ze was zich van geen kwaad bewust. In de toekomst zal ze letten op de toon waar ze mee spreekt.

Het is nu uit de wereld en ik ging maandag met plezier weer naar mijn werk.

Welke les komt er bij het lezen van deze blog in je op?

Ben jij ook zo angstig net als ik om die aan te gaan? En voel je dat het wel MOET?

Anders doen is een andere uitkomst.

Soms heb je een beetje hulp nodig bij de manier waarop je zoiets het beste aan kan pakken.

Uit ervaring van het vervelende gevoel, van altijd de vrede willen bewaren en ook zeker van de pijn die de les met zich meebrengt, help ik jou heel graag.

Wat zou het voor jou betekenen als jij die les al aan was gegaan?

Als jij het gewoon al hebt gedaan?

Bedankt voor het nemen van de tijd om deze blog te lezen. Deel hem met precies diegene die het nodig heeft om dit te lezen. En ik wil je aanmoedigen om de les niet langer uit de weg te gaan.