Mijn vader zette me in januari 2010 af, en opeens voelde ik het: spanning. Natuurlijk, ik wilde dit. Maar alleen reizen… vond ik dat echt zo leuk als ik altijd zei?
Eenmaal aangekomen in mijn hotel voelde ik me overdag prima. Maar toen de avond viel en ik daar in mijn eentje zat, kwam de echte uitdaging. Ik ben hier alleen. Wat nu?
Ik moest ineens alles zelf bepalen: wanneer ik ging ontbijten, naar het strand, wat ik met mijn dag deed. En dat voelde ongemakkelijk. Niet omdat het moeilijk was, maar omdat ik me realiseerde dat ik dat normaal nooit deed. Ik liet mijn keuzes afhangen van anderen.
Waarom? Omdat ik dat als kind al deed. Eerst bij mijn ouders, later bij vrienden en collega’s. Mijn grootste angst was altijd: Ben ik wel leuk genoeg? Horen ze mij er wel bij? Dus leerde ik me aanpassen. Ik keek hoe anderen deden, voelde aan wat gewenst was, en paste mezelf daaraan aan.
Maar toen, daar op dat resort, kwam die confronterende vraag: Als ik altijd wacht op anderen… wanneer ga ik dan écht mijn eigen leven leven?
Een tijdje ging dit beter. Ik deed meer van wat ik zelf wilde, tot ik moeder werd. Dit was zo’n onbekende wereld voor mij dat ik weer terugviel in oud gedrag. Ik vroeg alles aan anderen, of dingen werden zonder te vragen gezegd en dan deed ik dat maar. Terwijl mijn moedergevoel me iets anders vertelde. Maar ik durfde niet op mezelf te vertrouwen.
Jarenlang ging dit zo door. Het was te leven, ik deed het, maar écht gelukkig voelde ik me niet.
Totdat ik op mijn 32e besloot dat het genoeg was. Ik voelde me onzeker, machteloos ook, omdat ik anders wilde maar totaal niet wist waar ik het moest zoeken. Ik zocht hulp bij een coach. Zij leerde me niet hoe het hoorde, maar liet me nadenken over hoe ík dingen wilde. Dat was een hele reis, maar de mooiste uit mijn leven.
Dankbaar dat ik niet langer meer ben gaan vragen aan een ander, maar de antwoorden in mezelf ben gaan zoeken.
En nog steeds… Op dagen dat het even minder gaat, merk ik mijn afhankelijkheid opkomen. Maar nu herken ik het direct, keer ik het om, voel wat ík wil, en maak alsnog mijn eigen keuze.
✨ Ik wacht niet meer op antwoorden van anderen, ik vind ze in mezelf. ✨
En jij? Leef jij écht jouw eigen leven? Of voelt het soms alsof je nog steeds naar anderen kijkt voor de juiste antwoorden?
Liefs,
Ellen
Opmerkingen