Wat nou als je niet met poppen speelt?

13 jaar, ik zit in klas 1 op de middelbare school, ik heb al sinds mijn 12e een vriendje en ben tot over mijn oren verliefd. Niks is gedwongen.

Maar na heel veel zoenen en een beetje schuren, (zoals je dat noemde) ging het verder. Je kan zelf wel bedenken wat er toen gebeurde. Een beetje friemelen wat steeds een beetje verder ging. Het was een buurt vriend, ook was hij vrienden met mijn broer. Ik logeerde soms bij hem, en hij ook wel eens bij mij. Zijn en mijn ouders waren daar heel makkelijk in.

Deze zomer mocht hij met ons mee op vakantie. We gingen zoals vaker naar de camping in Italië.

Hij sliep met mijn broer naast onze caravan in een tent. Waar ik natuurlijk vaak in sniekte. Wat ik eerder had geproefd daar wilde ik meer van.

Op een middag liepen mijn moeder en ik van de camping af het dorpje in, om een boodschapje te doen, zij vroeg mij heel voorzichtig of mijn vriendje en ik al sex hadden. Ik voelde mij helemaal warm worden, ik bloosde en zei snel “nee”. Mijn moeder was zo lief te zeggen dat wanneer ik daar wel aan toe was het moest zeggen, dan kon zij condooms halen of kon ik aan de pil. Maar ik durfde het niet te zeggen. En om er op terug te komen was een grote drempel in mijn gedachte. Dus liet ik het zo.

Vlak na de vakantie toen ik besefte dat ik helemaal niet ongesteld was geworden, schrok ik me rot! Ik zat elke keer op de toilet om te kijken of er al wat roods te zien was in mijn onderbroek. Ik droeg zelfs maandverbanden om zo maar het idee te geven tegenover mijn moeder dat ik wel ongesteld was geworden. Eerst vertelde ik het aan mijn beste vriendinnen dat ik niet ongesteld geworden was, en vervolgens ging ik naar mijn vriendje toe. In de badkamer van een andere vriend deed ik alleen een zwangerschapstest die een vriendin had gehaald want zelf durfde ik dat niet. Die minuten wachten op de uitslag duurde eeuwig en ik hoopte zoveel als ik kon dat het niet waar was. Maar er kwam een ''+'' ik was zwanger! Mijn vriendje waar ik zo gek op was reageerde niet echt blij, zijn ouders mochten dit nooit te weten komen. De dagen erna zocht ik uit op internet waar ik anoniem abortus kon laten doen. Niemand mocht het weten. Die paar die het wisten hielden hun mond.

Op een avond kwam ik thuis en zeiden mijn ouders:

“ga maar even zitten, wij willen even met jou praten” . Mijn vader hield meerdere A4-tjes voor mijn gezicht met daarop allemaal abortus klinieken geschreven (in mijn handschrift). En de vraag volgde: wat is dit?

Ik rende naar mijn zolder kamer en schreeuwde: “dat zeg ik mama later wel “.

Ik belde mijn vriendje op, en vertelde dat mijn ouders erachter waren gekomen dat ik zwanger was. Zo bang was ik nog nooit geweest WAT NU?

Even later kwam mijn moeder naar mijn kamer. Ze kwam naast mij op bed zitten, en zei

“schat zeg maar wie van je vriendinnetjes zwanger is, misschien kunnen wij helpen?”

Ik zei mama er is geen vriendinnetje zwanger… IK BEN HET!

Op de gang hoorde ik mijn vader schreeuwen GODVERDOMME!!!

Hoe het gesprek die avond verder is gegaan kan ik mij niet meer herinneren. De volgende dag gingen we naar de huisarts, zit je daar als 13 jarig meisje ZWANGER in de wachtkamer. Het ergste vond ik dat ik tegen zo’n wijze man, de dokter die ik mijn hele leven al kende, moest gaan vertellen dat ik zo stom was geweest om onveilige seks te hebben gehad. “Ik dacht zoals vele voor het zingen de kerk uit”

De dokter deed nog een zwangerschapstest met dezelfde uitslag als de eerste keer. Dit resultaat zorgde ervoor dat mijn ouders het zich echt gingen beseffen wat er aan de hand was ...hun dochter van 13 was zwanger! Niet veel later hadden wij een afspraak in Amsterdam bij een abortus kliniek. Moest ik allemaal vragen beantwoorden, om te kijken of dit wel mijn eigen keuze was. Ook kreeg ik de vraag of ik rookte (en dat deed ik stiekem al) maar dat wisten mijn ouders nog niet. Toch zei ik ja. Het ergste wat er kon gebeuren was al gebeurd, daar kon het roken ook wel bij.

Nadat ik alle vragen had beantwoord, werden we naar een andere kamer gebracht waar ik moest gaan liggen op een bank, er werd koude gel op mijn buik gespoten en ik zag het vruchtje in mijn buik op het scherm verschijnen. Ik was al meer dan 10 weken zwanger. Langer dan ik in de intake had verteld, mijn moeder schrok ervan. Even later kwam medisch personeel mij ophalen voor de abortus, maar ik hoorde de zuster zeggen dat het ging om een plaatselijke verdoving. Dat wilde ik niet! Want ik wilde geheel weg zijn als het gebeurde. Daar was geen plek voor die dag met als resultaat dat ik zonder behandeling weer naar huis werd gestuurd. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder een gesprek met mij voerde dat we het kindje ook konden houden. De enige beelden die ik voor me zag waren: school en vriendinnen, mijn buik die met de dag groter zou worden, ik zou gepest kunnen worden, dom gevonden worden, en de reacties/ gedachtes van volwassenen met betrekking tot mijn zwangerschap. Nee dit kon niet! En ook al wist ik dat er een baby in mijn buik zat, en ik onder de douche de warme straal op mijn buik hield, en tegen mijn baby praatte, wogen de gedachtes wat iedereen zou denken en zeggen veel zwaarder. Ook heb ik me wel beseft dat het gewoon weg niet kon omdat ik zelf nog een kind was.

Een week later gingen wij terug naar de kliniek. Ik moest alleen mee met de zuster en mijn moeder,vader en toenmalige vriendje bleven in de hal. Ik kwam in een kamer waar ook andere vrouwen lagen, wachtend om opgeroepen te worden voor de ingreep. Ik voelde me heel onzeker en klein tussen al die grote vrouwen, ik was de jongste. Het was een onwerkelijke situatie. De jongste na mij was 18 en kwam daar al voor de 2e keer vertelde ze. Ik had haar al gezien in de wachtkamer, ze was heel lief voor me geweest. Een andere patiënt begon te vragen aan de vrouwen hoe en waarom ze hun kindje lieten weg halen. Ik luisterde niet echt, ik was alleen maar bang voor het moment dat ik aan de beurt was, en zelf moest gaan spreken. Toen vertelde ik dat mijn vriendje en ik dachten, voor het zingen de kerk uit. Het ergste wat ik me van dit hele traject nog ZO goed herinner, is dat de vrouw die links van mij op een bed zat zei:

“toen ik zo oud was als jij speelde ik nog met poppen!”

Dit was zo ontzettend pijnlijk. Nu dat ik zelf 34 ben snap ik die opmerking heel erg goed, maar toen werd ik er heel verdrietig van.

Toen was het mijn beurt, ik mocht mee lopen naar een kamer die niet zo groot was als ik had verwacht. Ik moest mijn pyjama uit doen waar die dokter bij was, dat vond ik ook niet fijn, ik was best preuts. Nou goed daar lag ik dan. Ik kreeg een masker op en moest van de arts tot 10 tellen...

Na het ontwaken was ik heel erg ziek, veel overgeven en voelde mij heel alleen en verdrietig ik raakte in paniek en schreeuwde dat ik mijn moeder wilde!!! De zusters haalde haar gelukkig.

Eigenlijk moest ik blijven tot ik beter was, maar wilde daar zo snel mogelijk weer weg en NOOIT meer terug komen! (ik ben ook nooit op nacontrole geweest).

Ik kon niet lopen en mijn vader tilde mij op en legde mij op de achterbank van de auto, zo reden wij naar huis, helemaal ziek en leeg.

De week daarna heb ik heel veel bloed verloren, niet zoals je ongesteld bent maar hele bloedproppen, vreselijke ervaring.

Mijn moeder vertelde mij er maar niet met mensen over te praten, omdat ze dan misschien wel gek over mij zouden gaan denken. (haar angst)

Dus deed ik dat niet. Maar ik voelde mij wel gek.

Na 2 weken ging ik weer naar school en zei dat ik ziek was geweest.

Ik merkte al snel dat veel was verandert….maar eigenlijk was niks verandert … alleen IK.

Ik kon niet meer mee komen met mijn vriendinnen, waar zij om moesten lachen vond ik niet meer leuk. Ik deed wel alsof ik het leuk vond, anders zou dit opvallen.

Vervolgens als ik iemand met een baby zag dacht ik er aan, eigenlijk alles wat met een baby te maken had werd ik eraan herinnert. Na een jaar zag ik een kindje en dan dacht ik, zo groot had mijn kindje ook kunnen zijn. Ik was verandert, maar als je zo jong bent en je praat er met niemand over snap je niet wat er is gebeurd. Ik werd een heel onzeker meisje die dacht dat zij er niet meer bij hoorde. Ik haalde mijn eerste jaar maar net, maar de MAVO ging hem niet worden. Op deze school hadden zij geen vmbo, dus moest ik naar een hele nieuwe school, waar geen broer en geen vriendinnen waren. Dit was weer een moeilijke stap, maar ik was stoer en dit kon ik ook. Mijn vader of mijn moeder hebben nooit meer met mij gesproken over deze periode. Ik ben daar heel lang heel boos en verdrietig over geweest.

En eerlijk gezegd snap ik het nog niet dat je zo kan handelen bij zo'n ingrijpende gebeurtenis. Maar nu weet ik dat zij dachten dat dat toen het beste voor mij was. Ze wilde niks oprakelen, en daar heb ik mij bij neergelegd. Omdat ik zo last had van alle emoties en gevoelens ben ik op mijn 15e naar de dokter gegaan, en heb ik verteld dat ik erg down was en hier over wilde praten. Toen ben ik voor het eerst naar een psycholoog geweest. Op mijn fietsje ging ik er naar toe (alleen). Dat klikte helaas niet goed. Later ben ik bij een maatschappelijk werkster terecht gekomen. Die kon goed naar mij luisteren en mij advies geven. Zij gaf mij steun. Helaas waren dat maar een aantal sessies.

Op latere leeftijd ben ik mij wel gaan uiten naar vriendinnen. Maar nooit kwam ik iemand tegen die dit ook had beleefd en er met mij over kon praten. Ik heb mij hierin altijd heel eenzaam gevoelt.

Tot ik 25 was en mijn huidige man ontmoete, die ik wel mijn verhalen kon vertellen. Hij zag hoe veel verdriet ik nog in mij had. Door de reactie van mijn schoonfamilie zag ik eigenlijk pas in hoe erg alles was wat ik had mee gemaakt. Zij namen het serieus, zij namen mij serieus. Ook vonden zij veel dingen maar raar, net als dat ik al zo jong bij mijn vriendje mocht slapen en hij bij mij. Ik heb dat toen nooit beseft. Maar inderdaad een meisje van 13 bij een jongen van 16 is wel een beetje vroeg. Ik kan niet zeggen dat dit alles niet was gebeurd wanneer wij niet bij elkaar zouden slapen, maar de drempel was wel veel lager geworden hierdoor. Mijn ouders lagen toen de tijd in scheiding, ik wil niet zeggen dat ik hun verhaal goed praat, maar ik kan mij wel indenken dat ze met andere zaken bezig waren. Ik moest alles verwerken, ik was niet gelukkig. Op aanraden van mijn schoonvader heb ik de stap gezet om een afspraak te maken bij een haptonoom. Daar kon ik delen wat ik had mee gemaakt, en nog steeds mee maakte. Door zijn methode, ben ik langzaam de mooie dingen van het leven weer gaan voelen en zien. Ik ben mijn schoonvader tot de dag van vandaag dankbaar dat hij mij deze man heeft aangeraden. Ik heb hier een stuk kunnen verwerken. Ik ben weer gelukkiger met mezelf gaan worden. Ik heb de abortus en alles er omheen een plekje gegeven. Het heeft mij gemaakt hoe ik nu ben. Ik ben trots en heel trots op hoe ik zo klein, zo sterk ben geweest. En trots dat ik later de hulp heb aangepakt en ben gaan werken aan mijn herstel. Ik weet niet hoe het was geëindigd als ik dit niet had gedaan.

Dit is een heel persoonlijk verhaal en misschien voor sommige herkenbaar, misschien niet de abortus maar wel dat je je niet kunt uiten. Dit aspect is zo belangrijk, iedereen heeft zijn rugzak, iedereen maakt dingen mee hier moet over gesproken worden. Voor mij is dit een super grote stap om dit online te zetten, toch heb ik het gedaan. Als ik er alleen al één iemand mee kan helpen maakt dat het zeker waard.

Als ik het nu weer opschrijf voel ik weer hoe verdrietig dat voor mij was.

En lopen de tranen over mijn wangen. Zoals ik nu naar dat meisje van 13 kijk wil ik haar knuffelen en zeggen dat ze heel stoer is geweest. En wil dat elke dag doen tot ze zegt dat het niet meer nodig is.

Ik was een heel klein meisje, met een heel groot geheim...ik speelde niet met poppen.