Ik had zwangerschapsvergiftiging daar kwamen wij op vrijdag achter. Dezelfde dag reden wij nog naar het ziekenhuis. Op maandag om acht uur zouden weeën opgewekt worden en dan zou ik gaan bevallen. Onze dochter zou geboren worden. Jammer genoeg kwamen de weeën niet opgang, de weeën op wekkers werden steeds hoger ingesteld. Pas om zes uur begonnen de weeën. Meteen heel heftig wat duurde tot een uur of tien. Maar nog steeds zat ik niet op de 10 cm ontsluiting. Ik voelde zo'n druk en ik voelde dat ik de weeën niet meer kon weg puffen en wilde persen. Toen ik dat zei tegen de verloskundige zei zij:
“oké persen maar dan” ik vergeet dat zinnetje nooit meer! Ze was het er niet mee eens. Deze verloskundige was niet de leukste die je kon hebben tijdens je bevalling en dan heb ik het zacht uitgedrukt. Dus ik ben gaan persen en daar werd onze dochter geboren. Na de bevalling bleef ik maar bloeden, ik was van binnenin (mijn baarmoedermond) helemaal uitgescheurd. Ik werd meteen naar de operatie kamer gereden en werd onder narcose geopereerd. Ze moesten klemmen gebruiken om de boel open te kunnen houden om er bij te kunnen. Mijn onderkantje was helemaal geruïneerd. Ik kreeg bloed toegediend en ik moest nog 5 dagen in het ziekenhuis blijven. Het was voor mij echt een trauma. Een hele heftige gebeurtenis.
Ik heb mij zo schuldig gevoeld!! Ik vroeg haar waarom? Ze zei: Omdat ik was gaan persen voor de 10 cm.
Ik kon mijn dochter de eerste week helemaal niet goed verzorgen. Ik was dood moe, mijn ijzerwaarde waren ook laag. Mijn man heeft alles van mij overgenomen. Iedereen zei dat het logische was dat ik moe was. De mensen waren lief voor mij en mijn moeder kwam best een keertje een pan soep brengen. Ze zorgde allemaal goed voor mij. Maar na een week of 8 voelde ik mij nog steeds helemaal niet lekker in mijn vel. Als mijn man thuis kwam zat ik huilend op de bank. Het ging niet goed met mij. Ik heb dit nooit durven zeggen tegen niemand. Ik schaamde mij ervoor .
Ik schaamde mij dat ik geen normale bevalling heb kunnen hebben. Dat ik anderen tot last moest zijn, omdat ik het zelf echt niet kon. Ik hield hartstikke veel van mijn dochter, maar vond het ook moeilijk dat ik mijn vrijheid op moest geven.
Al met al heb ik mij heel alleen gevoeld. Mensen luisteren even maar beginnen dan vaak snel over zichzelf of wuiven het weg. Ze zagen niet echt hoe ik mij voelde. Ik heb mij hierin heel alleen gevoelt.
Dit is een verhaal van een klant van mij. Die ik mag gebruiken voor mijn site om andere vrouwen te inspireren. Ik vind het super fijn dat zij haar verhaal aan mij heeft geuit. Het laat ook weer mooi zien hoe de omgeving om kan gaan met zo’n gebeurtenis. En ook hoe je er zelf mee omgaat. Jij bent en blijft zelf verantwoordelijk om je te uiten hoe het echt met je gaat. Zodat anderen jou kunnen helpen.
Comments